Şu dünyada içimde bulunduğum durumu en güzel ifade eden, neden bu kadar yoruyoruz kendimizi o kadar iş güç için dedirten satırlar Emrah Serbes'e ait. Kitaplarını altını çize çize okuduğum, bir çoğunda kendimi bulduğum doğrudur.
Sonra aklıma Sevgili Milena'nın 145. sayfasındaki bir cümle geliveriyor:
"Öyle zaman olur ki, odada yalnızken bile yok oluverir insan, bunun nedenleri çoktur, kişi yaşarken bile ölebilir." - Sevgili Milena / Kafka
Kalabalıklar arasında yapayalnız hissediyorum kendimi, etraftaki koşuşturmalara zerre tepki vermeyen bedenim daha da bir sorgulamama neden oluyor etrafımı, hayatı.
işin özeti ben bugun işte çok sıkıldım sanırım :)
İkisi de apayrı güzellikle gelmiş hayata bence. O iki adamın dediği de çok doğru.
YanıtlaSilama içime içime gelen vuran " odada yalnızken bile yok oluverir insan " dır.
Bu kadar mı güzel açıklanır acaba.
Bundan daha güzel nasıl ifade edilir.
MErak ediyorum doğrusu.
Çok sıkılanlar topluluğuna hoş geldin cağğnım :p :)
ya bazı cümleler iki kelimeden bile oluşsa insanı derinden etkiler hatta sorgulatır ya her şeyi hah iste odada yalnızken bile yok oluverir insan de bende aynı etkiyi yaratıyor.
SilBazen tüm bu sıkıntılarımızı bir şekilde kendi sıkıntılarıyla dışavurmuş insanların hepsinin allah belasını versin diyorum çünkü böyle güzel açıklamasalar 'içimde kötü bir his var hayır olsun inşallah' deyip geçebilirdim belki geçebilirdik ama işte sonra böyle insanlar çıkageliyor ve bir şeyler söylüyorlar, ajitasyondan uzak saf dram tadında hiç acıma duygusu yaratmadan içinde sadece 'bende de var ulan bu bende de!' deme isteği uyandırarak hayatımıza giriyorlar. yani bende de var ulan bu, bende de..
YanıtlaSilşu yazdıklarına ben de bende de var ulan bu bende de! desem olur mu acaba?
YanıtlaSilBazen ne boş gelir o etrafımızdaki koşuşturmalar, muhabbetler.
YanıtlaSilSoyutlanıp da şöyle bir bakmak gerekiyor bazen. Varsın olsun sıkılalıım be