Allah Beni Böyle Yaratmış #7

Evlendikten sonra soyadının sonuna eklenen ikinci soyada hala alışamayanlardan mısınız? Resmi kayıtlara göre 20 aylık evli bi insanım ama hala adımı yazarken babadan gelme soyadımın sonuna yenisini eklemeye alışamadım. Ne yalan söyleyeyim resmi evraklar, banka vs. dışında kullanmıyorum da. Ne bileyim 26 yaşına kadar sahip olduğun ada eklemeler yapmak ya da soyadını tamamen değiştirmek pek yadırganacak bir duygu. Bu gidişle bi 5 seneye falan ancak alışırım :)

Hayatımda hiç sokakta oynayan, hadi akşam ezanı okundu artık eve gel diye annesinin bağırdığı çocuklardan olmadım. Kah kedi köpek korkum yüzünden, kah küçükken olan acayip temizlik takıntılarım yüzünden balkonda kendi halinde oynayan bi çocuk oldum hep - üzerine su döküldü diye ağlayan, çıplak ayakla toprağa bastığında bas bas bağıran bir çocuktan başka türlüsü beklenemezdi di mi :p Ama buna rağmen çenemi yarmayı, düşüp oramı buramı zedelemeyi evde bile becerdim kaç kez orası ayrı :)

İğneden çok korkarım öyle böyle değil. 7 yaşındayken hasta olmuştum, bir hafta boyunca sabah akşam deldiler kaba etimizi. Ama iğne vurulurken sahne aynen şu: ayağımı iki kişi tutuyor, kollarımı iki kişi de ancak o zaman o iğneyi vurabiliyorlardı, zaptedemiyorlardı beni ki tıfıl bir şeydim. Ah kıyamam babam bakmaya kıyamaz ben iğne olana kadar ağlamaklı olurdu gözleri. O günden beri kan tahlili, bağışı vs. gibi durumlar dışında iğne girmedi vücuduma.

Pek bir şey ifade etmese de nerden aklıma geldi bilmem ama hayatımda gördüğüm ilk ünlü Tuğba Özay. 12 yaşındayım falan herhalde Üsküdar taraflarındayız Aynalı Tahir dizisi çekiliyormuş kuzenlerle oynadığımız parkın yakınlarında kameraları falan görünce merak ettik anam ne görelim bi kadın var sırf bacak :) İşte bu da böyle bi anımdı.