Başlığın anlamsızlığının farkında olmakla beraber whatsapp ya da DM den 2 cümle ile derdimi anlatmak beni kesmediği için kürkçü dükkanına döndüm (yine). Kafamın içindekileri boşaltana kadar kendi halimde yazmaya devam edeceğimi umuyorum. Çünkü yapmam gereken çok iş var ama tam bir erteleme bağımlısı olduğum için bu yolda beni asıl işlerden alıkoyacak her konuda acayip motiveyim anlayacağınız üzere - tam bir master procrastinatorım bence.
Neyse çoğunuzun pandemiden mütevellit 1, benim ise +annelik nedeniyle resmen eve kapanışımın 2 yılı geride kaldı. 2 yaş sendromlu, annesinin aksine üşenmek nedir bilmeyen bir bebeye ve bu süreçte ofisteki tüm yoğunluğunu eve taşımış bir home-office çalışan beye rağmen, yıkılmadım ayaktayım. Pandemi nedeniyle işe dönüşü erteledim, tezim hala bitmedi. Şu an bir yanım yetişkinliğin yemek, temizlik gibi tüm sıkıcı yükümlülüklerini yerine getirirken diğer yanım ise 2 yaş seviyesine inip saatlerce oyun oynayabiliyor. Multitasking bir insan olduğumu cvme gururla yazabilirim artık :)
Benim hayatımda hiçbir şey planladığım gibi gitmez yurtdışına taşınsak mı derim eşim Afrika'nın adını duymadığım ülkesine gider, çocuk istemiyorum henüz dedikten birkaç gün sonra hamile olduğumu öğrenirim, doğum vs her seyi planlarım ama hop bi anda doğuma 1 ay kala Ankara'dan İstanbul'a taşınırım. Anlayacağınız benim planlarımda hep bir ters köşe olur zaten ama bu sefer olaytüm dünyayı etkisi altına alan bir hastalık olduğu için kişisel algılamıyorum :)
Uzun yıllar sonra evde 2 hatta 3 kişi yaşamamamıza, hala işe dönmemiş olmama, hayatımda en yapamayacağım şey olmasına rağmen bence anneliği iyi idare etmeme ve bunların hepsini pek de hazzetmediğim bir şehirde yapmama rağmen ruh sağlığım yerimde, evde kavga kıyamet kopmuyor ve bir bebe gayet normal şekilde büyüyor. Farkındayım insanlık için küçük ama benim için cidden büyük bir adım.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder
Yorumlarınız için teşekkürler :)